Ҳар бир миллатнинг ўзига хос талаффузи ва бу талаффузни ифолаловчи ёзуви мавжуд. Тилшунослар мана шу ўзига хосликни ҳисобга олиб, ҳар бир тилни ўша миллатнинг алифбоси ва талаффузи билан ўрганишни тавсия этганлар. Акс ҳолда эса янглиш ва хатолар юзага келишини айтганлар. Шу боисдан ҳам Қуръон тили саналган араб тилини ҳам ўша балоғат ва фасоҳатда бирор ўзга тилда тўла ифодалашнинг имкони йўқ. Бунда, албатта, янглишлар ва хатолар юзага келади.

Қуръони Каримдек араб тилининг энг юксак балогғат ва фасоҳатига эга илоҳий китобни бошқа тиллар алифбосига мослаб ўқитиш ва ёздириш тўғри бўлмайди. Шубҳа йўқки, бу ҳолатда маъно ўзгариб таҳликали вазият юзага келиши мумкин. Араб тилида Қуръонни ўқиш ва ёзиш жуда мушкул бўлган. Шунинг учун кейинчалик ҳаракатлар қўйилиб, тўғри ўқишга ҳаракат қилинган. Ривоятга кўра, Ҳазрати Алининг маслаҳати билан Абу Асвад тўғри ўқиш мақсадида Қуръонга нуқта ва ҳаракатларни қўштирган. Кейинчалик урфалик Ёқуб томонидан тўғри ўқиш мақсадида яна бир қанча нуқталар илова қилинди. Абдулмалик даврида Ироқ ҳокими Ҳажжож ҳарфларни бир-биридан ажратиш мақсадида нуқталар қўштирди. Абу Асваднинг шогирди Осим бунинг учун битта ва иккиталик нуқталардан фойдаланди.
Кейинчалик, Ҳалил ибн Аҳмад фатҳани ҳарфнинг устига, касрани ҳарфнинг остига, заммани эса ҳарф устига вов ҳарфи шаклида қўйдирди. Шу тариқа Қуръони Каримни тўғри ва бенуксон ўқиш учун кўп ҳаракат қилинди. Хуллас, араб тилининг ўзида Қуръонни ўқиш ва талаффуз этиш мана шундай қийинчиликларни келтириб чиқарган экан, уни бошқа тил алифбосида қандай қилиб бенуқсон ифодалаш мумкин? Демак, Қуръонни ўқийдиган киши унинг алифбосини ва талаффузини билиши ва уни араб тилида ўқиб, араб ёзувида ёзиши мақсадга мувофиқдир.