Менга имом муҳаддис Абу Бакр Муҳаммад ибн Аҳмад ибн Абу Бакр ибн Иром Искандарий Искандариянинг бир четидан мактуб йўллади. Унинг хатини нақл қилиб келтираман: «Шайх Макинуддин Асмар бир куни Искандариядаги Жуюший жомеъсига кирди. Масжид саҳни ўртасида бир кишини кўрди. У масжид эшикларига қараб турган эди. Макинуддин Асмарнинг кўнглига, у солиҳ киши бўлса керак, деган хаёл келди ва саломлашиш учун олдига борди. У киши ибн Васиқ эдилар. Лекин улар бир-бирларини танимас ва олдин кўришмаган эдилар. У киши саломга алик олиб: «Сен Абдуллоҳ ибн Мансурмисан?» деди. − Унинг асл исми шундай бўлиб, Макин Асмар (матонатли қоравой) унинг лақаби эди. − «Ҳа», деди у. Шунда ул зот: «Мағрибдан сен сабаб, сенга қироатларни ўргатгани келдим», дедилар. Айтилишича, Макин Асмар етти қироат бўйича хатмни аввалидан бошлаб, «Минал жиннати ваннаас» деяётганда тонг отган экан. Бир кечада етти қироатни жамлаб хатм қилибди.