«Аллоҳнинг оятлари ҳақида ўзларига келган ҳужжат-далилсиз талашиб-тортишадиганлар Аллоҳ томонидан ҳам, иймон келтирганлар томонидан ҳам қаттиқ ғазабга қолурлар. Аллоҳ шундай қилиб, ҳар бир мутакаббир ва зўровон қалбни муҳрлар», деди» (Ғофир, 35).

Демак, Аллоҳнинг оятлари ҳақида бирон ҳужжат-далилсиз мунозара қилиш, ўзи билмагани ҳолда бошқалар билан талашиб-тортишиш қалбнинг муҳрлангани аломатидир. Саййид Маҳмуд Тарозий-Олтинхонтўра мазкур оятни қуйидагича тафсир қилган: «Яъни  ҳар кимда ушбу сифатлар бўлса, ул кишини Худо ҳам, халқ ҳам ёмон кўрур ва анинг дилиға шақоват муҳри урилур». Шақоват — бадбахтликдир. Аён бўладики, қалбга муҳр урилиши − ўта оғир мусибат.

Бу хусусда Пайғамбар (алайҳиссалом)дан шундай ҳадис ҳам ривоят қилинади: «Қалб очиқ кафтга ўхшайди. Худди бармоқлар битта-биттадан букилганда кафт ёпилгани каби, қалб ҳам ҳар гуноҳ содир этилганда ёпилиб боради. Ҳатто охирида буткул бекилиб қолади. Мана шу қалбнинг муҳрланишидир».

Нурбой Абдулҳаким