Кўзларини йўқ қил(иб кўр қилиб ташла)ган, ерлари остин-устун қилинган, юртлари (қасабалари) кўтариб, ағдариб уриб, ерга ботирилган қавмлар қайсилар ва жиноятлари нимадан иборат эди?

Жавоб
Улар Лут (алайҳиссалом) қавми. Жиноятлари ливота, пайғамбарларини ёлғонга чиқариш, Аллоҳнинг элчиларига нисбатан беҳурматлик эди.
Далиллари:
فَلَمَّا جَاء أَمْرُنَا جَعَلْنَا عَالِيَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهَا حِجَارَةً مِّن سِجِّيلٍ مَّنضُودٍ {82} مُّسَوَّمَةً عِندَ رَبِّكَ وَمَا هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ {83}
«Амримиз келган пайтда у ўлкани остин-устун қилдик ва устидан кетма-кет сопол тошларни ёғдирдик. Уларга Роббинг ҳузурида белги қўйилган эди ва улар золимлардан узоқ эмасдир» (Ҳуд, 82-83).
Улар фаҳш ишларни қилар, ливота билан шуғулланар эдилар:
وَإِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً قَالُواْ وَجَدْنَا عَلَيْهَا آبَاءنَا وَاللّهُ أَمَرَنَا بِهَا قُلْ إِنَّ اللّهَ لاَ يَأْمُرُ بِالْفَحْشَاء أَتَقُولُونَ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ {28}
«Улар қачон фоҳиша иш қилсалар: «Ота-боболаримиз ушбуни қилаётганини кўрдик. Буни бизга Аллоҳ буюрган», дерлар. Сен: «Аллоҳ, албатта, фаҳш ишларга буюрмас. Аллоҳ шаънига билмайдиган нарсангизни айтасизми?!» дегин» (Аъроф, 28).
وَلُوطاً إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ أَتَأْتُونَ الْفَاحِشَةَ مَا سَبَقَكُم بِهَا مِنْ أَحَدٍ مِّن الْعَالَمِينَ {80} إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ شَهْوَةً مِّن دُونِ النِّسَاء بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسْرِفُونَ {81}
«Ва Лутни (юбордик). Унинг ўз қавмига: «Сиздан олдин оламларда ҳеч ким қилмаган фоҳиша ишни қиласизларми?! Албатта, аёлларни қўйиб, эркакларга шаҳват ила яқинлик қилмоқдасизлар. Йўқ! Сизлар исрофчи қавмсиз!» деганини эсла» (Аъроф, 80, 81).
وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَراً فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُجْرِمِينَ {84}
«Ва Биз уларнинг устидан «ёмғир» ёғдирдик. Жинояткорларнинг оқибати қандай бўлганига назар сол!» (Аъроф, 84).
فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُشْرِقِينَ {73} فَجَعَلْنَا عَالِيَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِمْ حِجَارَةً مِّن سِجِّيلٍ {74}
«Бас, уларни қуёш чиқиш пайтида даҳшатли қичқириқ тутди. Бас, Биз бу (шаҳар)нинг остини устун қилдик ва улар устига лойи қотган тошлар ёғдирдик» (Ҳижр, 73, 74).
كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ بِالنُّذُرِ {33} إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ حَاصِباً إِلَّا آلَ لُوطٍ نَّجَّيْنَاهُم بِسَحَرٍ {34} نِعْمَةً مِّنْ عِندِنَا كَذَلِكَ نَجْزِي مَن شَكَرَ {35} وَلَقَدْ أَنذَرَهُم بَطْشَتَنَا فَتَمَارَوْا بِالنُّذُرِ {36} وَلَقَدْ رَاوَدُوهُ عَن ضَيْفِهِ فَطَمَسْنَا أَعْيُنَهُمْ فَذُوقُوا عَذَابِي وَنُذُرِ {37} وَلَقَدْ صَبَّحَهُم بُكْرَةً عَذَابٌ مُّسْتَقِرٌّ {38} فَذُوقُوا عَذَابِي وَنُذُرِ {39}
«Лут қавми огоҳлантирувчиларни ёлғончига чиқарди. Албатта, Биз уларнинг устига (тош) бўрон юбордик. Фақат Лут хонадонига саҳар чоғи нажот бердик. Бу  Биз тарафимиздан неъмат бўлди. Кимки шукр қилса, худди шундай мукофотлармиз. Дарҳақиқат, у (Лут) уларни Бизнинг тутишимиздан огоҳлантирган эди. Бас, улар огоҳлантиришларга ишонмадилар. Улар ундан меҳмонларини топширишини сўрадилар. Бас, кўзларини кўр қилдик. Менинг азобим ва огоҳлантиришимни тотиб кўрсинлар. Батаҳқиқ, эрта тонгда уларни собит, давомли азоб тутди. Бас, Менинг азобларимини ва огоҳлантиришларимни тотиб кўринглар!» (Қамар, 33-39).
Қўшимча маълумот:
«Тафсири Насафий»да келишича, Лут (алайҳиссалом)нинг уйига келган фаришталарни эшитиб, нобакор қавм бостириб келадилар. Лут (алайҳиссалом)нинг ёлворишларига қарамасдан улар фаришталарни беҳурмат қилмоқчи бўладилар. Эшикни ёпиб олган Лут (алайҳиссалом)ни фаришталар тинчлантирадилар. Жаброил (алайҳиссалом) қанотлари билан эшикни бузиб очмоқчи бўлган нобакор қавм   уларнинг юзларига уради. Кўзлари кўр бўлиб қолади. «Нажот, нажот беринг! Лутнинг уйида сеҳргарлар бор экан», дея ҳар тарафга қоча бошлайдилар. Амрга биноан Лут (алайҳиссалом) саҳаргача шаҳардан чиқиб кетади. Саҳарда Жаброил (алайҳиссалом) қанотлари ила шаҳарни осмонга кўтарадилар: само ва дунё аҳли  итлар ҳуриши, хўрозлар қичқириғини эшитади. Шаҳарни чаппа қилиб ташлайди ва устида тошлар ёғилади («Тафсири Насафий». 2-жузъ, 199-200-бетлар).